Jestem....

 Dzień dobry

Nawet nie wiem jak zacząć.... Długo mnie tu nie było.... Najdłuższa przerwa od chwili powstania bloga. I nie to, że nie chciałam, nie myślałam, nie zaglądałam do Was. Byłam cały czas, tylko, że.....

Tylko, że 29 lipca moje serce na moment przestało bić, a kiedy po chwili znów zaczęło, biło już inaczej.... 
I tak już zostało.... Tego dnia, dość nieoczekiwanie odszedł mój ukochany Tatuś.... <3 Nie będę się nad tym rozwodzić.... Uczę się żyć na nowo, z poranionym sercem i czymś, czego jeszcze nie umiem nazwać....

Dlatego wracam dopiero teraz. Wracam silniejsza - nie wiedziałam, że mam w sobie tyle siły i potrafię stawić czoła największej (w moim odczuciu) tragedii.

Chcę Wam opowiedzieć o tylu rzeczach, zmianach.... Opowiem, powoli. Albo nawet szybko - może tego potrzebuję?

Dziś zaparzyłam sobie kawę, postawiłam ją obok siebie, na parapecie, żeby mieć pod ręką podczas czytania
i patrząc na nią zobaczyłam tę chwilę, ten moment. Chwyciłam za telefon
i bez żadnych stylizacji, aranżacji zaczęłam robić zdjęcia. Bo ta chwila już się nie powtórzy, trzeba się nią cieszyć póki jest. Jak wiele takich pięknych chwil miałam, a nie potrafiłam docenić....
I przypomniał mi się fragment "Dzienniczka" św. Faustyny:

"O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do siebie, a więc szarzyzna
i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca".

To takie moje przesłanie na najbliższy czas....

Dobrego tygodnia.

m.